"Obietnica"- recenzja

Jeśli „Obietnica” miała być istotnie obietnicą dobrego filmu, to od dziś nie ufam reżyserom, bo utwierdziłam się jeszcze bardziej w przekonaniu, że wszyscy kłamią. Film zawiódł mnie na całej linii.

"Obietnica" opowiada o niczym. Teoretycznie jest to miłość i oddanie, przyjaźń i odrzucenie, a poza tym nienawiść ludzka i problemy rodzinne. Brakuje tylko klowna, który krzyknąłby: FIGA!

Cały ten płacz, całe to udawanie. Nie po raz pierwszy, choć jest to wielką rzadkością, zdarzyło mi się przy scenie płaczu nie pomyśleć „ciekawe, jaki ma sposób”. Zwykle się zastanawiam, jak aktorzy doprowadzają się do płaczu, próbując rozgryźć ich sztuczki. Sceny te mają wyrazistą moc, wielką siłę przebicia i własny charakter. Ta scena była porażką. Widz został jak gdyby umyślnie uświadomiony w tym, że ekranowa historia nie ma sensu, a ludzie tylko (przepraszam za kolokwialne wyrażenie) odwalają swoje role. Płacz jest wymuszony, sztuczny, prawie śmierdzi chińskim plastikiem. Jakby aktorzy były maszynami, a zaraz ktoś miał przerwać tę scenę i krzyknąć „Dobra! A teraz grasz euforię. Uśmiech na twarz, figlarne błyski w oczach, ekstaza po prostu.”

Nie chcę demontować emocji na części. Główna aktorka zrobiła to za mnie. Przez całe ciągnące się parę minut udowadnia, że kino to tak naprawdę jedna wielka maskarada, w której jako marna kukiełka, przyszło jej brać udział, a scenariusz nie porywa. Ani widza ani jej.

0 dorosłych na sali kinowej. Może ten film był przeznaczony dla młodzieży? Może jedynie oni powinni go zrozumieć? Czuję się dziwnie należąc do tej grupy i nie pojmując go wcale.

1 wątek, w dodatku kiepski, ciągnący się przez całe półtora godziny. Ja rozumiem, że trudno, że niby era cyfryzacji, że niby problemy nastolatków, i „co tu jeszcze do pioruna pokazać!?”, ale czy wymaganie osadzonego w tej konwencji drugiego wątku to zbyt wiele?

2 dobrych aktorów:
Chyra i Ogrodnik. Z największą przyjemnością pragnę oznajmić, że mamy polskiego
(i to młodszego!) Orlando Blooma. :D

 W „Obietnicy” być może nie wznosi się na szczyty (ani nawet na pagórki) ale jest charakterystyczną postacią, która czymś zaskakuje.

Przeciętność głównej bohaterki świetnie oddaje scena tłumu.

Dosłownie każda głowa z tu obecnych mogłaby zostać pierwszoplanową postacią. Została ona. Jeśli nie wygląd, to co zaważyło? Intelekt?

Kolejna niezmiernie irytująca rzecz w filmie to zachowania głównych bohaterów. Jaki stan umysłu polskiej młodzieży stwierdzi ktoś wychodząc z kina? Psycholog nazwałby to zaburzeniami psychicznymi z domniemaniem nerwicy, natomiast zwykły zjadacz chleba będzie zadowolony, że utwierdził się we własnym „wandale, ćpuny i gwałciciele!”. Czy naprawdę chcemy żeby polskie nastolatki takie były / miały taką opinię? Czy kręcone o nas filmy muszą zawsze opierać się na schemacie: miłość, hajs, Internet, zabawa i problemy (żeby choć egzystencjalne!) ? To strasznie krzywdzące, a przy tym interesujące jedynie dla nielicznej grupy odbiorców.

876543 durnych dialogów. Gdyby była choć jedna złota myśl, w tym filmie, gdyby choć raz pomyśleć „zapamiętać, zapamiętać!”. Nie. Gdyby choć jedna błyskotliwa wymiana zdań, pomyśleć „”dobre, dobre!”. Nie. Gdyby choć trochę mniej flaków typu „Jak się czujesz?” i „ok”. Też nie.

Nie chcę mówić samych negatywów. Reżyser na pewno się starał, bo trudno jest zrobić film, który spodoba się młodym ludziom i do nich trafi. Aktorzy - może mają potencjał, może po prostu nie dali z siebie wszystkiego.

Jednak porównanie do "Sali Samobójców" Komasy to zdecydowane przegięcie.